In de tweede wedstrijd die er echt om deed heeft het eerste team het wederom laten afweten. Opnieuw op Amsterdamse bodem, ditmaal tegen het derde team van het Verenigd Amsterdams Schaakgenootschap. Aanvankelijk leek er nog enige reden tot optimisme want bij de tegenpartij ontbraken een paar vaste krachten alhoewel het missen van de dit seizoen goed in vorm zijnde Robin voor ons ook een aderlating was. Maar al snel bleek dat alleen Paul met een invaller van beduidend lager niveau te maken had en het zal u niet verbazen dat hij weer eens als eerste het punt binnenbracht. Daarna zette het verval aan de andere borden echter al snel in.

Zo had ik op zeker moment pas echt door dat ik niet alleen gezien de internationaal klinkende naam van mijn onbekende tegenstander niet met de eerste de beste koekenbakker te maken had. In een Franse partij gaf hij mij geen enkel aanknopingspunt en restte mij de taak om het in die opening typerende zwarte initiatief op de damevleugel niet al te grote vormen te laten aannemen. Overkomt me in die opening wel vaker en het moet toch niet op een soort van trauma gaan lijken. Ook bij de anderen kreeg ik een soort van deja vu gevoel. Bryan had onder inlevering van het loperpaar weer eens een b-pionnetje weten te bemachtigen maar de witte centrumpionnen kwamen vervaarlijk opstomen. Christiaan had weer lang gerokeerd in een zijvariant van het Hollands waar de korte rokade de zwarte koning toch een veiliger plek lijkt te verschaffen. Jaap had in een Londen systeem zijn centrum al snel laten opblazen waar je in die opening toch zo lang mogelijk de pion op d4 wil handhaven. Roland liet weer eens iets te veel vijandelijke stukken in de buurt van zijn koning toe waaronder een heel vervelend paard op f4. En Emil was ditmaal de opening dan wel goed doorgekomen toen hem even later toch weer een blunder ontglipte die hem een heel stuk kostte. De avond ervoor in Boko overigens nog zegevierend tegen René Hennipman en de vraag is dan altijd: blijven in de 'flow' of 'kruit verschoten'. Voor ons als team helaas dus het laatste.

Jaap kon al het gif nog uit de stelling halen waarna hij het remiseaanbod van zijn tegenstander aannam maar vervolgens regende het nullen aan onze kant, bij Bryan, Christiaan, Roland en Emil nog voor de tijdcontrole. Ikzelf wist het nog aardig te rekken en op zeker moment zelfs nog een afwikkeling naar een houdbaar dameindspel op het bord te krijgen. Maar een nieuwe grafzet resulteerde in het verlies van een tweede pion wat zelfs toen nog de nodige techniek en omzichtigheid vereiste maar die was mijn tegenstander wel toevertrouwd.

Viel er verder dan helemaal niets positiefs te melden?! Ja, nota bene bij de nog niet genoemde Jan Brink. Met een zeker voor zijn leeftijd lange wandeling van station Muiderpoort tot aan de speelzaal nog in de benen legde hij ditmaal wel weer eens het vertrouwde Caro-Kann spelletje op de mat. Goed beschouwd deed hij dat net zo als mijn tegenstander: latente dreigingen op de koningsvleugel uitbannen voordat ze überhaupt al een vorm aannemen en rustig de druk op de damevleugel opbouwen. Alleen wel in een paar versnellinkjes lager.  Maar de bedenktijd bleek uiteindelijk goed besteed want met een fraaie promotiecombinatie wist Jan een gewonnen eindspel van dame + loper tegen 2 torens op het bord te toveren. Chapeau!