Winst op kampioen niet voldoende
Aan ZSC-Saende heeft het in ieder geval niet gelegen. Als kampioen konden ze natuurlijk enigszins op hun lauweren rusten en twee van hun sterkste spelers aan de kant laten (waarvan één als wedstrijdleider!). Op de bank hebben ze dan normaal ook nog wat sterke spelers achter de hand maar nu waren er toch twee 'echte' invallers opgesteld. Wellicht moet dit ook gezien worden in het licht van de zo nu en dan weer oplichtende fusie cq. samenwerkingsplannen?! OK, wij waren ook niet helemaal op volle oorlogssterkte maar het door mij ingeschatte streefaantal van 5 bordpunten moest er inzitten. Die kwamen er uiteindelijk met het nodige hangen en wurgen totdat het 's avonds laat nalopen van de andere persoonlijke uitslagen maar liefst 6½ bordpunt aan de kant van De Waagtoren liet zien. Ik doe dat overigens altijd alsof het een voetbalwedstijd betreft en met een 'tussenstand' van 1-1 na 2 borden dacht ik net als alle Ajax-supporters afgelopen woensdag in de rust dat alles wel goed zat. Maar de Alkmaarders slaagden er 'in het vervolg' dus nog in om 5 x te scoren wat los van het verhinderen van nog een tegentreffer al voldoende was. Die bordpunten hadden ze daar waarschijnlijk liever voor hun eerste team gereserveerd maar dat doekje voor het bloeden verstoort uiteindelijk toch onze promotie-aspiraties.
En hoe ging de verdeling van de punten bij ons in het werk? Dat het vooral van de hoge borden zou moeten komen bleek wat mij betreft al uit een niet geheel verklaarbare plotselinge drang van onze kant aan de borden 5 t/m 7 om de g-pion naar voren te gooien. Jaap deed dat waarschijnlijk omdat hij door omstandigheden thuis niet gebaat was bij een lange partij. Tegenstander Wim de Boer dacht nog even na over een zetherhaling maar ging er helaas voor ons toch voor en bereikte een toreneindspel met 2 pluspionnen. Het was echter wel een dubbeltoreneindspel en Jaap vocht zich zodanig goed terug dat op zeker moment nog remise voor het grijpen lag. Helaas koos hij ervoor direct de gevaarlijkst ogende pion op te ruimen waarna wit erin slaagde om de twee resterende lang niet zo ver opgerukte pionnen op het bord te houden en uiteindelijk toch naar de overkant te loodsen.
Jan Rot was ook al snel veroordeeld tot een eindspel met louter pionzwaktes in het eigen kamp. Het was al een wonder dat er lange tijd geen eentje verloren ging en toen zwart zijn paard liet verdwalen gloorde de hoop dat Jan net zo'n ontsnapping als tegen De Waagtoren zou produceren. Helaas liet hij na om zijn eigen paard wel actief te posteren waarna zwart de tijd kreeg voor een hergroepering en de nog steeds aanwezige zwaktes alsnog op de korrel kon nemen.
Robin had nog het meeste succes met zijn woeste aanpak en had vol vertrouwen een remiseaanbod afgeslagen. Maar ook hier werden de dames geruild waarna alle gif uit de stelling verdween.
Roland deed wat hij moest doen en dat was in ieder geval al het voor de tweede keer meespelen. Qua stelling had hij het lange tijd moeilijk genoeg toen hij in een Konings-Indische structuur zijn witveldige loper moest laten ruilen. Vervolgens deed hij ook nog afstand van zijn andere loper om met twee paarden een stevige blokkade op te werpen. Wit was vlak voor de tijdcontrole iets te gehaast met het ruilen van één van die paarden want het andere kon toen een vernietigende vork plaatsen.
En dan de hoge borden waar Christiaan geruisloos vanuit een onschuldig variantje tegen zijn Aljechin zijn stukken in het eindspel naar steeds dominerender posities dirigeerde. Jan Brink had afgezien van zijn 'Stonewall-loper' ook alleen maar actieve stukken wat in pionwinst resulteerde. Helaas ging dat wel ten koste van die stukken en het resterende lopereindspel bleek net niet te winnen.
Paul had in een Caro-Kann met tegengestelde rokades de nodige lijnen en diagonalen richting zwarte koning weten te openen. Tegenstander Robert Boes dacht er met dameruil af te komen maar nieuwe troepen in de vorm van twee verbonden vrijpionnen konden aangevoerd worden waarna het pelit op de koningsvleugel alsnog werd beslecht.
En dan mijn eigen partij, karakteristiek voor een zeer wisselvallig seizoen. Zorgvuldig opgebouwd positioneel voordeel ging door het ondoordacht slaan van de verkeerde pion als sneeuw voor de zon verloren. Gelukkig deed tegenstander Huib Middelhoven vlak voor de eerste tijdcontrole ook zelf een duit in het zakje. In plaats van het elimineren van de witte b-pion ging hij met zijn toren achter zijn eigen vrijpion staan. Waarna het spel dus op twee vleugels intakt bleef en mijn loper superieur was aan het zwarte paard. Op dat moment leek de hoop gerechtigd dat dit wel eens een belangrijk extra halfje zou kunnen zijn maar uiteindelijk dus niets van dit alles.
ZSC-Saende K2 - Witte Paard K1 3 - 5
(Huib Middelhoven 1994 - Chris de Saegher 2101 0 - 1, Erik van Nassau 1834 - Christiaan Molenaar 2095 0 - 1, Robert Boes 1957 - Paul van Haastert 2007 0 - 1, Evert Blees 1853 - Jan Brink 1885, Erik Lust 1778 - Robin Mandersloot 1817 ½ - ½, Wim de Boer 1932 - Jaap de Berg 1884 1 - 0, Remco v/d Meer 1891 - Jan Rot 1779 1 - 0, René Kanninga 1712 - Roland van Soest 1776 0 - 1)