De aspiraties om zo snel mogelijk weer terug te keren naar de KNSB-competitie lijken nu al aan de kant gezet te kunnen worden want ook het team van Heerhugowaard bleek voor de onzen een niet te nemen hindernis.

Na 2 ronden dus met lege handen, wie had dat kunnen denken?!

Het begin was bemoedigend met een solide remise in een vooruit gespeelde partij van Jan Brink. Hoe het donderdagavond precies ging weet ik niet maar het is waarschijnlijk een Caro-Kann Ruilvariant geweest waarin voor de zwartspeler doorgaans weinig eer te behalen valt als wit geen risico neemt.

Op de speeldag zélf werden meer zwartspelers aan onze kant bestookt met ruilvarianten maar de eerste uitslag viel in de partij van Jan Rot. Een scherpe openingsopzet van zijn tegenstander dwong hem tot het slaan van een pionnetje met als gevolg een tijdelijke ontwikkelingsachterstand. Wellicht had hij de pion moeten teruggeven maar in de partij leek Jan er desondanks aardig uit te komen totdat hij jammerlijk misgreep met een invasie van zwarte aanvalsstukken als gevolg.

Gelukkig leverde een pionoffer van onze kant ook succes op. Tjerk was er als de kippen bij om de a-lijn te openen toen zijn tegenstander hem iets te veel de vrije hand op de damevleugel gunde waarna mat niet meer te verhinderen was.

Maar vervolgens weer een tegenvaller toen de twee torens van Paul niet bleken opgewassen tegen de witte dame. Het zit hem qua openingskeuze van de tegenstander, waarbij de weg naar de vijandelijke koning hermetisch afgesloten wordt, de laatste tijd niet bepaald mee maar ook bij hem zullen de oude tijden weer snel herleven.

Christiaan stelde zich zoals zo vaak met wit tevreden met een miniem voordeeltje en dat is in de gemiddelde Promotieklassepartij kennelijk voldoende. Toen de zwartspeler op het eerste gezicht vrijwillig pion h7 liet slaan was het pleit beslecht.

De wedstrijd zou nu aan de topborden beslist worden en helaas voor ons ging de partij waarvan de uitslag lange tijd niet vast leek te staan abrupt verloren. Yorick was naar eigen zeggen goed uit de Slavische opening gekomen maar werd door een onoplettendheid gedwongen al snel af te wikkelen naar een toreneindspel waarin hij slechts voor twee resultaten kon spelen. Net op het moment dat hij weer even aan winst dacht produceerde hij een nieuwe grafzet wat hem op een beslissende achterstand van twee pionnen bracht. Uiteraard hadden wij ons de terugkeer van de ‘verloren zoon’  heel anders voorgesteld maar hij kan nog zevenmaal schitteren!?

Ikzelf (CdS) dacht tegen grootmeester Jonkman na diens optisch tempoverlies in een scherpe openingsvariant voor veiligheid te kunnen kiezen waar alleen de principiële standaardaanpak de manier was om het slaan van de g-pion te rechtvaardigen. Wit liet zich vervolgens niet verleiden tot spectaculaire offers en incasseerde zélf een stuk.

Jan Roebers had via een leuke magneetcombinatie materiaal gewonnen maar was hogelijk verbaasd dat zijn tegenstander dit ‘zomaar’  toegelaten had. 

 

Heerhugowaard 1              -        Witte Paard 1                    4½ - 3½

Colin Stolwijk (2032)          -        Yorick ten Hagen (2166)       1  -  0

Harmen Jonkman (2414)     -        Chris de Saegher (2189)       1  -  0

Jean-Paul Ory (2048)         -        Jan Roebers (2176)              0  -  1

Peter Hoekstra (1961)        -        Jan Brink (1957)                  ½ - ½

Gerrit van Oostrum (1946)  -        Christiaan Molenaar (2017)    0  -  1

Johan Wester (1901)          -        Paul van Haastert (1989)      1  -  0

Oscar van Ewijk (1868)      -        Jan Rot (1856)                    1  -  0

Karel Keesman (1799)        -        Tjerk van Blokland (1949)     0  -  1